Ja, inmiddels ga ik alweer de laatste paar dagen van mijn reis in. Vreemd gevoel, alsof ik een beetje tussen twee werelden in zweef. Aan de ene kant heb ik ontzettend veel zin om weer aan alle nieuwe uitdagingen in Nederland te beginnen en iedereen weer te zien, om weer eens een kledingstuk zonder gaten aan te kunnen trekken, om 's ochtends een onderbroek mét elastiek uit te kunnen zoeken, om in een echt bed te slapen en niet in een in krakkemikkig wiebelend stapelbed dat zich voordoet als een bed maar eigenlijk nauwelijks tot de categorie bedden beschouwd mag worden. Aan de andere kant voel ik me nu zo thuis in het reizigersleven dat ik bang ben dat ik de natuurschoon en de vriendelijkheid en openheid van de mensen hier enorm ga missen, dat het afkicken wordt van de hoeveelheid activiteit die er binnen een dag plaatsvindt en van het 'no worries, cause every little thing's gonna be allright'-idee. Ik heb me hier zo gelukkig gevoeld de afgelopen 6 maanden, dat het moeilijk in te denken is om dat weer om te zetten naar het alledaagse leventje in Nederland. Toch ben ik er van overtuigd dat me dat gaat lukken en inmiddels kijk ik er ook echt naar uit om weer voet aan wal te zetten in ons koude kikkerlandje, waar het kwik inmiddels hopelijk weer wat gestegen is. Nu dan hier nog eén laatste verhaal van mijn bezigheden in Nieuw-Zeeland:

Inmiddels alweer een maand geleden, 8 uur 's ochtends, op een prachtige Nieuw-Zeelandse zomerse dag, begonnen renee en ik aan onze klim over de ijzige Franz Josef gletsjer. Eigenlijk hoef ik daar niet meer dan 1 woord aan vuil te maken, want het was gewoonweg GEWELDIG. Toch kan ik het niet laten om jullie iets meer informatie te verschaffen. Allereerst werden we in onze 'ik-ben-klaar-om-compleet-voor-lul-een-gletsjer-te-gaan-beklimmen'-outfits gehesen, waarna we in een busje met vrolijke gidsen tot aan de voet van de gletsjer werden gereden. Daar werden we ingedeeld naar fit -en snelheidsniveau en toen iedereen zijn ijsschoenen met spikes aan had getrokken, kon de tocht beginnen. Na onszelf eerst langs een griezelig steil trappetje (lees: uitgehakt gletsjerijs) aan een stalen kabel omhoog te hebben gehesen, stonden we echt midden op de gletsjer. Nog nooit heb ik in mijn leven zoveel natuurlijk ijs van zo dichtbij gezien. Op zo'n moment voel je eigenlijk pas hoe nietig wij als mens eigenlijk zijn en hoe machtig groot de natuur is. Voor mijn gevoel was er niet echt een weg, maar moesten we ons letterlijk een weg door het ijs heen hakken. Ook moesten we door tunnels en smalle gangetjes heen met meters en meters ijs boven ons. Niet dat ik claustrofobisch ben ofzo-maar om mezelf met een te zwaar beladen rugzak door een tunneltje heen te worstelen wat eigenlijk net wat te smal is, zodat je lekker je knieën openhaalt aan het vlijmscherpe ijs- dat doet de zaak toch wel enigszins veranderen. Goed, het was enige kreuk en deuk absoluut meer dan waard. Wat prachtig zeg om midden op het ijs te lunchen met uitzicht op de vallei onder ons. Na deze lange maar voldane tocht hebben renee onze spieren tegoed gedaan met een warm bubbelbad in ons hostel. De volgende dag zijn we doorgereisd naar Wanaka, een pittoresque dorpje aan de rand van lake Wanaka, met de bergen van mount aspiring national park op de achtergrond. Dacht ik tot op dat moment dat de franz josef gletsjer de meest ultieme ervaring in Nieuw-Zeeland was; bleek niets minder waar op het moment dat ik met een parachute op 12.000 feet uit een vliegtuigje in wanaka sprong. Skydiven: ik had geen idee wat ik er van moest verwachten en was nog nooit in mijn leven van iets hogers dan 10 meter gesprongen, maar op deze kraakheldere zonnige dag om 9.00 uur s ochtends heb ik de voetsporen van duizenden andere springers gevolgd en me uit dat vliegtuigje vastgemaakt aan een enorm brede 2-meter-lange braziliaan genaamd mack, naar benden laten kletteren. WAUW, eerst maak je een soort koprol uit het vliegtuig, waarna je 40 vrije val hebt om de longen uit je lijf te schreeuwen, daarna gaat de parachute open en kun je genieten van de prachtigste omgeving die je ooit gezien hebt. 'And, do you think this is better than sex?!', vroeg mack me in de lucht toen ik weer enigszins kon ademen. 'Well, I don't know, but it comes at least very close', antwoordde ik. Waarop hij verontwaardigd zei: 'never ever say that again!', 'I will teach you something: sex is the best sport without clothes and skydive is the best sport with clothes', waarop ik nog steeds aan hem vastgeketend niet anders kon doen dan gezellig meelachen. Na dit avontuur was het tijd om de adrenaline wat te dimmen met alcoholische versnaperingen in Queenstown partytown, waar je cocktails geserveerd krijgt in theepotjes en waar jagerbombs tot de orde van de dag behoren. Queenstown is tevens ook New-Zealand's adventure capital: vind je het gek als je bedenkt dat jetboating, riverafting, bungyjumping, skydiving, canionswinging en skiing tot de hoofdactiviteiten behoren. Helaas voor ons stond het budget niet toe om aan enig activiteit deel te nemen.Toch hebben we ons hier een aantal dagen goed vermaakt; denk hierbij bijvoorbeeld aan een bejaardenritje met de gondel tussen de andere opa's en oma's. Na Queenstown zijn we verder zuid gegaan richting Milford Sound. Hier hebben we een boottocht gemaakt tussen de bergen en watervallen die ons aan jurrasic park deden denken. Ook werden we weer gezellig vergezeld door een aantal vrolijke dolfijnen. 's Avonds hebben we overnacht in Gunn's camp in het national park in oude arbeidershuisjes. Erg schattig deze kleurrijke, scheefstaande huisjes met oven en kookplaat verwarmd door haardvuur. Klein nadeel: renee en ik moesten een wedstrijdje wie-eet-het-snelst-zijn-avondeten-op doen, omdat we werkelijk werden opgegeten door de zandvliegen. Volgende ochtend vertrokken we in het donker (6 am) richting invercargill, industriestad op het zuidelijkste puntje van het zuideiland. Niet echt veel te beleven en meer een tussenstop om de volgende dag door te rijden richting studentenstad Dunedin. Daar zijn we een paar dagen gebleven en hebben we 's avonds genoten van live-muziek en een biertje en hebben we een prachtige wandeling net buiten de stad gemaakt door weilanden met schapen die uitkomen op een rotstunnel die je naar een prachtig verlaten strand leidt. Na Dunedin moesten we weer een paar dagen terug naar Queenstown, om vervolgens de bus te kunnen pakken richting twizel/mt Cook. In Queenstown hebben we nog afgesproken met Willie, de zoon van John, met wie we in picton aan een zeilrace hadden meegedaan. Will had zelf 2 maanden in Nederland doorgebracht, dus vond het maar al te leuk om ons door Queenstown rond te leiden. Helaas dat het stormachtige weer het niet toestond, maar anders hadden we nog een gratis lesje waterskieen kunnen meepikken. Goed, na de feestbezigheden in Queenstown nu definitief achter ons te hebben gelaten, gingen we weer aan de serieuze trampingbusiness in mt Cook. Mt. Cook is de hoogste (3754 meter) en misschien ook wel de uitdagendste berg in Nieuw-Zeeland; jaarlijks sterven hier zo'n 10 tot 15 mensen. Bij mount cook hebben we eenwandeling van 5,5 uur gemaakt richting de mueller hut. We hebben dus niet mt cook zelf beklommen, maar een aangrenzende berg met uitzicht op de gletsjer en mt cook. Jemig, wat was dat een klim zeg; na onszelf 3 uur aan rotswanden en afbrokkelende stenen omhoog te hebben getrokken kwamen we aan bij de hut, waar op dat moment bij de gletsjer aan de overkant een lawine ontstond. Wij stonden op veilige afstand om dit spektakel rustig te kunnen aanschouwen. Als een enorme donderklap vielen er enorme brokken ijs honderden meters naar beneden om vervolgens over te gaan in een soort ijswaterval langs de rotsen. Verder was het uitzicht over de vallei en mt cook vanaf de mueller hut ook prachtig. Na deze bergwandeling zijn we door gegaan richting Christchurch, om vervolgens onze laatste dag op het zuider-eiland door te brengen in Kaikoura. Op mijn 24e verjaardag hebben we de veerboot terug gepakt naar Wellington, waar het een groot feest bleek te zijn omdat het st. Patrick's day was. Uitgedost in groen hebben we ons samen met Reginaldo en een aantal anderen bekenden tot in de nachtelijke uurtjes vermaakt met guiness en live-muziek in de ierse pub. Renee is daarna met de bus richting het noorden gegaan om mt manganui te bezoeken en ik besloot om mijn tijd nog even uit te zitten bij Reginaldo in Wellington. In het weekend zijn we gaan kamperen bij mount Taranaki. 's Avonds belandden we op een camping aan een verlaten surfstrand. Hoewel het weer niet echt uitnodigend was, hebben we een verfrissende duik in de zee genomen, waarna we door een man met een hond werden nageroepen met 'Brave!'. Toen we in onze zwemkledij voorbij het washok liepen werden we aangesproken door lokale kiwi's, met de vraag of we aan hun barbeque en de vertoning van de film mama mia (buiten op een wit tafelkleed tegen het washok) deel wilden nemen. Wij dankten vriendelijk voor het aanbod maar gingen eerst nog even ergens een hapje eten. Toen we daarvan terugkwamen vonden we de opa's en oma's in rolstoelen ingewikkeld in dekens en meezingend met liedjes van abba zo aandoenlijk dat we alsnog onze fles rode wijn op zijn gaan halen en hebben meegenoten van de film mama mia, waarin een duidelijk ouder wordende Pierce Brosnan (James Bond) met zijn stem het hart van menig oma sneller deed slaan. De volgende ochtend heben we eerst genoten van een kopje koffie op de handelsmarkt in new plymouth, om daarna met goede bodem wederom een prachtige wandeling bij mt. Taranaki te maken. Na die wandeling hebben we een scenic drive gedaan over wat letterlijk heet ‘forgotten world highway‘. Een drie uur durende rit over kronkelende bergpaadjes, waarin we onderweg adelaren etend van wild op de weg tegenkwamen, we moesten uitkijken voor koeien en schapen op de weg, omdat ze duidelijk niet gewend waren aan autorijdend bezoek en waar we de zon onder zagen gaan in een roodrozige gloed. In het donker kwamen we aan op een camping aan de rivier van Wanganui. De volgende ochtend bleek het helaas te regenen en was zagen we er de lol niet echt van in om een wandeling te maken en vervolgens zeiknat terug te komen, dus hebben we maar een kop koffie en een ontbijtje verorberd in Tamaranui en zijn we daarna weer terug naar Wellington gereden om na te genieten van een zeer geslaagd weekend. Morgen neem ik de 11-uur durende bus richting Auckland, waar Renee en ik weer gezellig samenkomen om vrijdag naar Sydney te vliegen en daar nog 2 dagen op het strand te kunnen liggen. Ik vlieg zondag vanuit Sydney naar Korea en kom maandagavond aan in Nederland. Aasgier Renee (;-)) blijft nog een weekje langer om het stadsleven in Melbourne te verkennen...

Dank voor al jullie berichtjes en de interesse die jullie in mij en mijn reis hebben getoond! Ik zeg: tot snel! Zin in :-)

Liefs sas