Oké, das weer een tijdje geleden zeg! Ik moet zeggen dat het af en toe erg moeilijk blijkt om mijn verhalen voor jullie op de site goed bij te houden. Alle activiteit die er hier om me heen gebeurt is soms voor mijzelf al nauwelijks bij te houden, laat staan dat ik jullie er nog eens gedetailleerd over kan informeren. Maar goed, ik doe mijn best en hier dan ook weer een nieuw verhaalJ.

Fraser island dus! Wauw, in een woord: Geweldig! Voordat we met een groep van 9 man aan onze selfdrive tocht naar en door fraser island begonnen, werden we eerst flink geïnformeerd over de risico's die er aan verbonden waren en dat we vooral niet dronken achter het stuur moesten gaan zitten en dan ook nog eens proberen om met 120 km per uur (maximum snelheid op het eiland is 80 km/h) een aankomend golfje te willen ontwijken. Eerste regel was dan ook altijd ‘safety first'! Na dat alles werd onze auto ingeladen met een aantal kratten bier, de welbekende ‘goon' (vieze goedkope Australische wijn die tot allerlei doeleinden kan dienen: als kussen, als voetbal, boxbal, zitje, noem het maar op en een zak goon dient zijn doel) en veel te weinig eten voor 9 personen die 3 dagen gaan kamperen op een onbewoond eiland met maar liefst 1 supermarkt. Vol goede moed vertrokken we die dag met de veerpond richting het eiland. De aankomst alleen al was werkelijk prachtig. Fraser is namelijk een eiland dat volledig uit zand bestaat en waarop een regenwoud groeit. Echt, een helderblauwe zee en het idee dat je met een groep zo'n safariauto mag besturen geeft je het idee dat je alleen op dat eiland bent. De eerste dag daar zijn we met veel gehobbel en gebobbel richting lake wabby gereden. Daar moet je eerst ongeveer een wandeling van een uur door de zandduinen maken, waarna je helemaal uitgeput in een heerlijk verkoelend zoetwatermeertje kan duiken. Daarna zijn we een schipwrak op het strand gaan bezoeken. ' s Avonds zijn we gestrand in kamp K' Gari, waar we nadat we onze tentjes naast elkaar opgezet hadden werden begroet door de Aboriginals. Toen bleek ook dat er toch nog een heleboel andere groepen op het eiland waren, want bij de bbq's moest je vechten voor een plekkie om je worstje op te leggen. Daarna kregen we bij kampvuur een showtje van een gezellig bebodypaintte (?!) Aboriginal en werd de geschiedenis achter de didgeridoo uitgelegd. Omdat er die avond goed geborreld werd, vertrokken we de volgende dag richting een kreekje dat ‘Hangover Creek' genoemd wordt, inderdaad zeer verkoelend voor een oververhit hoofdje. Daarna moest er in Eurong (enige supermarkt op fraser) toch echt wat eten bijgekocht worden. Aan drank geen tekort, maar we hadden niet helemaal ingecalculeerd dat mensen die veel drinken ook aardig veel eten. Nadat de organisatorische zaken weer geregeld waren, kwamen we aan in een natuurpark genaamd ‘central station'. Hier hadden we snel de tenten opgezet en al gauw daarna werd het erg gezellig en werden er allerlei spelletjes gespeeld waaronder ‘never have I ever...' (waarop er gedronken moest worden als je datgene wel ooit gedaan had) en ‘Jimmie jimmie' (handklap spel waarbij iedereen een nummer krijgt en als je je eigen nummer hoort moet je zo snel mogelijk dat van iemand anders roepen, en jawel ook nog in de maat). De volgende dag moesten we vroeg op, want het hoogtepunt van de trip stond op het programma: lake mackenzie. Helaas bleken wij na vertrek uit central station een verkeerde afslag te hebben genomen, waardoor we echt op een onmogelijk begaanbare weg terechtkwamen. Sowieso waren de wegen landinwaarts echt belabberd, omdat het al in geen tijden geregend had en het zand dus zo droog was met zulke diepe kuilen dat je constant vast kwam te staan en uit de auto moest om te duwen. We hadden op dat moment een Italiaan achter het stuur die dacht dat hij het allemaal wel aankon, helaas bleek dat dus niet te kloppen, waardoor de koppeling tegen een uit de grond stekende wortel aanknalde. Op dat moment dachten wij dat de schade nog wel meeviel en zijn we met een omweg doorgereden naar lake mackenzie. Jemig, ik denk niet dat ik ooit zulk mooi helder blauw water heb gezien en zulk wit zand. Het zand bij lake mackenzie staat er om bekend voor allerlei doeleinden gebruikt te kunnen worden: zo kun je er je sieraden mee inwrijven en even later blinken ze weer als nooit tevoren, ook kun je je tanden poetsen met het zand met als gevolg een stralend gebitje, verder kun je je hele lijf een scrubje geven, waardoor je huid zo zacht voelt als hij nog nooit gevoeld heeft. Hier hebben we een paar uur heerlijk geluierd, wat spelletjes gespeeld en daarna was het helaas al weer tijd voor de terugrit richting de ferry. Na een paar minuten gereden te hebben vonden we toch wel dat onze auto zich een beetje raar begon te gedragen. Hij kon nauwelijks meer een hobbeltje nemen en ook het schakelen ging niet naar behoren. Tot overmaat van ramp kwamen we toen ook nog eens vast te staan met een aantal andere auto's op een grote zandhoop in het midden van het regenwoud. Natuurlijk was er van bereik op je mobieltje geen sprake, zodat je even kon bellen naar de overkant dat je de ferry waarschijnlijk niet ging halen. Na een hoop geduw en getrek konden we dan toch zo goed en zo kwaad als het ging weer puffend verder rijden en bij elk heuveltje hoopten we maar dat de auto het niet zou begeven. Na wat wel een eeuwigheid leek te duren kwamen we dan toch eindelijk weer op het strand uit, maar na een aantal meter bleek onze auto dan toch echt niet meer verder te willen rijden. Gelukkig konden we iemand aanhouden met een telefoon die wel bereik had, zodat we Kris konden bellen, de man die alles regelde in en rondom de selfdrive. Kris liet ons weten dat we ongeveer een uur zouden moeten wachten. Daar stonden we dan op het strand, zonder eten, met nog een laatste biertje dat we samen deelden. Ach, dat werd natuurlijk erg gezellig, want ons radiovolume ging op 50 terwijl we ondertussen allerlei noodkreten als ‘S.O.S., Need Help! + Beer/Goon! Pay Cash' in het zand schreven. Ook werd en een spelletje cricket gespeeld en een balletje getrapt. Na anderhalf uur kwam Kris met een grote grijns op zijn gezicht aangereden met een van zijn mechanicals. 'What the hell did you do?', glimlachte hij. Onze auto werd vastgekoppeld aan die van Kris en zo werden we het eiland afgesleept om nog net op tijd de ferry te halen. Alle safety First regels die we van Kris geleerd hadden en waar we ons krampachtig aan hadden gehouden werden nu door hem overboord gegooid: met een biertje en een sigaret achter het stuur crosste hij door de golven heen. Terug op het vaste land nadat we van de ferry afreden moest Kris zijn mechanical even plassen. Op de een of andere manier had Kris niet helemaal door dat hij nog niet terug in de auto zat en al lachend en pratend begon hij te rijden terwijl wij alleen maar 'STOP!! STOP!!!' konden roepen. Te laat...Kris ramde met onze auto een paaltje omver. Onze pret kon niet opJ!' s Avonds werd de schade aan de koppeling opgenomen en bleek dat hij toch zo ernstig beschadigd was dat we helaas voor een nieuwe moesten dokken. Maar aangezien we met 9 man waren viel het allemaal nog best mee en waren we uiteindelijk allemaal 30 dollar armer. Tot zover Fraser dus! De dag erna verbleven we op rainbow beach, waar we 's avonds genoten van de zonsondergang op de zandduinen met uitzicht op Fraser island. Daarna zijn we doorgereden naar Noosa, waar we 's avonds om 11 uur aankwamen, zodat er geen enkel hostel of camping meer open was en wij dus uiteindelijk maar gewoon illegaal ons tentje op een camping hebben geplaatst en de volgende dag om 6 uur weer zijn vetrokken, omdat we het te dol vonden om te betalen voor een camping waar we niet eens naar de wc konden omdat we de code niet hadden. De volgende dag boekten we netjes een hostel en ontdekten we dat noosa een soort Cannes in Australië is. Hier deden we een sunset cruise en gingen we ' s avonds kaarten en stappen met een stel Nederlandse jongens. Daarna zijn we doorgereden naar Brisbane, wat echt een ramp was, want in heel Brisbane geldt 1-richtingsverkeer, waardoor het zo ongeveer onmogelijk is om het hostel te bereiken wat je zojuist telefonisch geboekt hebt. Een dag later hadden we een meeting met Bart Raymakers (Helmonder die net fris in ozzie gearriveerd was). Ook Thomas en Tim waren weer van de partij. Natuurlijk weet iedereen hoe dat gaat als helmonders de kroeg in gaan, dat werd veel te gezellig en veel te laat. Na Brisbane hebben we de Australia zoo aangedaan en zijn we 's avonds doorgereden naar surfers paradise. Op het moment dat wij ons tentje aan het opzetten waren kwam er een getatoeëerde jongen op ons af die ons in plat rotterdams-engels vroeg of hij ons kon helpen. Waarop wij in het Nederlands antwoordden: 'Nee hoor, dankjewel, we zijn inmiddels volleerd tentopzetters!'. Waarna hij ons uitnodigde voor een baco'tje bij hun camper. Dat werd een erg gezellige avond met veel platte praat. Na surfers hebben we een nachtje in lamington national park gestaan, heerlijk na al die drukte in de steden. Volgende dag was er het plan om daar een fikse bergwandeling te maken, maar de regen kwam werkelijk met bakken uit de hemel. Vandaar dat we dus maar doorgereden zijn naar Byron Bay, waar er zo'n relaxed sfeertje hing dat we er maar een aantal dagen zijn gebleven. In Byron bay kregen we ook een smsje van Anita (een meisje dat ik in mijn eerste week in sydney heb ontmoet), dat we helaas niet meer met kerst en oud en nieuw in haar appartement konden slapen, omdat ze besloten had te verhuizen naar een ander gedeelte van de stad, waar ze haar kamer met iemand moest delen. Jullie kunnen je misschien wel voorstellen hoe wij ons voelden een week voordat we naar Sydney zouden vertrekken: Ticket al geboekt, geen accommodatie, honderdduizenden andere backpackers die op hetzelfde moment naar een slaapplek zoeken. Als gekken begonnen we dan ook bekenden te sms'en en toen dat niet bleek te werken hebben we een berichtje geplaatst op gumtree.com.au (soort marktplaats), met als titel: ‘Two dutchies searching for a room in Sydney!'. Dat had gelukkig succes, want een dag later werden we al overspoeld met berichten. Na het kaf van het koren te hebben gescheiden (we hadden ook regelmatig reacties van een of andere hot chocolate 26 die altijd al een trio met 2 Hollandse meisjes had willen hebben), kwamen we uit bij Don Rose die goedkoop een appartementje in Coogee Beach aanbood met uitzicht op het strand. Fiew! Na op 23 december onze Luukie met pijn en moeite weer terug ingeleverd te hebben in Brisbane, vlogen we op 25 december richting Sydney. In Coogee beach hebben we echt een heerlijke tijd gehad (op een Amerikaanse huisgenoot met af en toe wat rare trekjes na): lekker appartement met mooie strandwandelingen en enorm veel leuke mensen ontmoet. Zo ontmoette ik op een dag in de bus een Braziliaan(Reginaldo) en een Chileen(Sebastian) uit Nieuw-Zeeland, die daar chef-koks en profvoetballers bleken te zijn. Dat kwam natuurlijk mooi uit, want vanaf toen hebben we eigenlijk met hen opgetrokken en zijn wij heerlijk verwend met maaltijdjes zoals we ze lange tijd niet meer geproefd hadden. Verder zijn we ook in hun appartement en restaurant uitgenodigd in Nieuw-Zeeland als zij weer terug zijn van hun vakantie in Australië. Oud en Nieuw hebben Renee en ik gevierd in de botanische tuinen van sydney. Om 10 uur 's ochtends stonden wij in een ellenlange rij om een plekje met uitzicht op operahouse en harbour bridge te bemachtigen. Maar ons wachten werd beloond, want uiteindelijk hebben we vanaf ons picknickkleedje genoten van het knallende vuurwerk in Sydney. In Sydney kwam Eelke (vriendinnetje uit Utrecht) ons voor 1 dag opzoeken, zelf was ze 3,5 week op vakantie in Australie, erggg gezellig! Alleen liep de barbecue op het strand nogal in de soep terwijl jij megamoe was, hè eel?;-) Die stomme perfectionistische Braziliaanse chef-koks ook die vinden dat hun vlees in zeezout gebraden moet worden! Na van iedereen in Australië afscheid te hebben genomen zijn we op 6 januari richting Auckland gevlogen. Op de eerste avond hadden wij weer het geluk een paar locale advocaten te ontmoetten die ons uitnodigden voor een barbecue op het strand van Piha de volgende dag(volgens hen moeilijk te bereiken als je geen auto hebt). Daar hebben we genoten van een zwart vulkaanstrand met prachtige groene omgeving, totaal anders dan Australië! 's Avonds werd er nog even gezwommen in hun zwembad en jacuzzi....Op dit moment zijn we op zoek naar een baantje, want de centen rollen zogezegd nogal over de toonbank. Bij mij en Renee is het standaard elke dag hetzelfde liedje: 'HUH, is dat portemonneetje nu alweer leeg?!!We hadden gister toch nog gepind?'. We gaan proberen om een maand te werken om vervolgens nog 2 maanden te kunnen reizen. Op dit moment genieten we nog volop en zijn we elke keer weer verbaasd over de vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen hier. Inmiddels hebben we alweer meerdere aanbiedingen voor gratis slaapplekken hier in Nieuw-Zeeland. Ik hoop dat alles nog goed gaat daar in ons koude kikkerlandje en ik probeer jullie de volgende keer weer wat eerder op de hoogte te houden van mijn avonturen;-).

Alle goeds voor 2010!

Dikke zoen van Sas

p.s. nieuw Nieuw-Zeelandse nummer: +64226712246