In Melbourne zat ik in een gezellig hostel dat eigenlijke een enorm groot huis was met veel trappen en houten vloeren. Ik sliep op een kamer met 8 Engelse meiden en nog niet eerder heb ik me zo verbaasd over de hoeveelheid troep die een paar meiden in een kamer bij elkaar kunnen produceren. Nou ben ik van nature al niet de meest geordende persoon, maar dit spande echt de kroon. Verspreid door de hele kamer, in de bedden, op de kasten en over de vloer lagen gebruikte danwel ongebruikte kleren, een stuk of 10 stijltangen (minireisformaat en normaal formaat), haardrogers, pumps, make-up tasjes en elektrische apparatuur voor het opladen van i-pods, camera's en mobiele telefoons. Met mijn 'alleenbroodnodigezakenmagjemeenemen' ingepakte backpack, voelde ik me haast een beetje underpacked. 'S Avonds werd er een spelletjes avond gehouden door een komisch uitziende man met safari outfit en slippers, die zichzelf ‘Safari Pete' noemde. Safari Pete hield een soort quiz waarin hij allerlei vragen stelde met wetenswaardigheden over Australie. Wanneer je het goede antwoord geraden had kon je kiezen voor the box or the money. De rest van de hostelgasten moesten dan heel hard roepen 'choose the box!' of 'Go for the money dude!'. Wanneer je voor het geld koos betekende dat dat je zo rond de 20 dollarcent kon verdienen. Maar in the box bevonden zich prijzen als een zakje groene thee, een handje m&m's, maar ook een dagje naar de set van Neighbours (Australische soap). In Melbourne heb ik de 2^e dag bij Nina en Niels gegeten, die in een gezellig huisje ongeveer 30 minuten rijden van het centrum van Melbourne afwonen. Op zaterdag ging ik met Niels, Nina, en een aantal vrienden van hen (waaronder nog een Helmonder) wat drinken in de World Bar aan de Yarra river waar Nina werkt. Dat was erg gezellig en na een tijdje kwamen we erachter dat de Helmonder (Bart Graat) een neef was van iemand die in de band van Rob (uit Sydney danwel Helmond) speelt. Zo denk je dus lekker ver weg van je vertrouwde omgeving te zijn (en je zou denken dat dat aan de andere kant van de wereld wel zou moeten lukken), blijkt het toch een verdomd klein wereldje te zijn. Vanuit Melbourne heb ik een dagtour langs de Great Ocean Road gemaakt, waar ik koala's heb gespot, er papegaaien op mijn hoofd gingen zitten en ik prachtige blauwe rotsachtige stranden heb gezien. Na een weekje Melbourne ben ik naar Hobart, Tasmanie gevlogen. Hobart is de grootste stad van Tasmanie maar kan nog steeds als gehucht beschouwd worden: na 18 uur sluiten alle winkels en na 21 uur is er nergens meer een tentje te bekennen waar ze nog voedsel verschaffen. De eerste avond kwam ik om 23 uur aan en was het met het avondeten voor mij helaas gedaan. Op de 2^e dag merkte ik dat het verdomd koud was in Tasmanie en ben ik naarstig op zoek gegaan naar een warme trui. Helaas hadden de tasmanianen bedacht dat het winterseizoen toch echt wel voorbij was en kon ik nergens een betaalbare capuchontrui vinden. Uiteindelijk ben ik maar voor een lekker ruimzittend mannenmodel gegaan. 'S avonds kwam ik bij de receptie een aantal mensen tegen door wie ik werd uitgenodigd om een biertje op de salamanca place te gaan doen. Erg gezellig natuurlijk, maar net iets te gezellig, waardoor ik om half 10 als straf weer zonder avondeten naar bed moest. De volgende dag vetrok ik om 6 uur 's ochtends voor mijn 6-daagse adventure tour rondom tasmanie. 'S Ochtends bleken de sandwiches met kaas, ham, tomaat en komkommer, die ik de avond ervoor zorgvuldig had samengesteld ineens spoorloos uit de koelkast verdwenen te zijn. Ook geen breakfast for Sassie in Tassie dus...Om 6 uur werd ik opgepikt door gids en busdriver Lewis. Een man van achterin de 50, met (zo hoorde ik later) een huisje in Umbrie, Italie. De tassietourbus bestond uit: 2 Japanners, 4 Chinezen, 5 Duitsers, 1 Tsjech, 1 Engelsman, 1 Zwitser, 2 Spaanse meiden en 1 Frans meisje. Op de eerste dag hebben we door regenwouden gelopen langs meren, waar ik een kidna (miereneter) heb gespot en hadden we BBQ-style lunch met wraps die gezamelijk door de groep werden klaargemaakt. 'S Avonds sliepen we in een prachtig groot spookachtig huis aan het meer van Strahan. In dit huis viel om de zoveel seconden het licht uit en wisselde het volume van de TV af van hard naar zacht. Op dag 2 hadden we 's ochtends koffie aan het meer, waar onze Spaande meiden aanpapten met een Australische motorrijder die daarna vol trots aan zijn vriend vertelde dat hij het fotomoment met zijn ‘Spanish babes' had gemist. Vanaf dat moment stonden de 2 spaanse natuurlijk beter bekend onder de naam ‘Spanish babes'. Daarna zijn we doorgereden naar de ‘Sandy Dunes': megahoge duinen met enorme zandvlaktes. 'S Middags was er lunch met hotdogs van de bbq. Daarna hebben we een wombat-walk gedaan, waar we veel wombats hebben gezien en geaaid. We sliepen in een huisje in het bos, waar we de deuren goed dicht moesten houden voor de possoms (soort muizen die je hele voorraadkist in 1 nacht leegeten). Op dag 3 hebben we gehiked op de Cradle Mountain en had ik natuurlijk met mijn stomme kop een deal gesloten met Steven (de Zwitser) dat we aan het einde van de hike een duik in het door gletsjerwater gevulde Dove Lake zouden nemen. Na 30 seconden waren we totaal versteend en onze gids Lewis vond het natuurlijk maar al te prachtig om hier foto's van te nemen. Ondertussen werd de sfeer in de groep steeds uitgelatener en werd er flink gezongen in de bus. 'S avonds introduceerde Lewis het kaartspel ‘spoon', wat erg veel weg heeft van het Nederlandse ezelen, want in plaats van slaan op de tafel moet je nu op tijd naar een lepel grijpen (er zijn er niet genoeg voor iedereen). Aangezien ik enig trauma heb opgelopen aan het kaartspel ezelen (op 2^e kerstdag knapte de pees van mijn ringvinger toen Tobi, Wouter en Tjeerd tegelijkertijd op mijn vionger sloegen tijdens een gezellig potje ezelen), stond ik er enigszins huiverig tegenover. Natuurlijk leidde dit spel wel tot hilarische momenten waarop iedereen hysterisch gillend naar elkaars lepels greep, er lepels door de lucht vlogen en er mensen over de grond kropen. Op dag 4 hadden we 's ochtends ontbijt in een wegrestaurant. Ze hebben hier van die piepers die afgaan als je bestelling klaar is met veel gepiep en gezoem. Ze hebben meer iets weg van 'kijk uit, een bom of een ander levensbedreigend voorwerp!' dan ' Drink vooral rustig uw koffie op en neem uw tijd om wakker te worden'. Die dag bezochten we de bay of fires en sliepen we 's avonds in een huis aan het strand in Bicheno. Op dag 5 zijn we gaan hiken richting wineglass bay: het mooiste strand dat ik tot nu toe heb gezien. Natuurlijk stonden Steven en ik nu bekend als zwemmers in koude wateren en natte weersomstandigheden en werd er van ons verwacht dat wij de spits af zouden bijten in de wineglass bay(waar we zojuist vanuit het uitzichtspunt iets zwarts in rond hadden zien zwemmen wat naar ons oordeel een haai of een dolfijn kon zijn). Ik moet zeggen dat het een verfrissende duik was voordat we weer terug naar boven moesten klimmen. Daarna moesten we een lang stuk rijden richting Port Arthur. Port Arthur werd vroeger gebruikt om gevangen uit de rest van het land onder te brengen. Aan het einde van de middag arriveerden we bij ons hostel, dat zich naast het plaatselijke kerkhof bleek te bevinden. 's Avonds was er de mogelijkheid om aan een ghost tour deel te nemen. De helft van de groep besloot hier aan mee te doen en de andere helft (waaronder ik) besloot zichzelf 20 dollar te besparen en een eigen ghost tour op te zetten. Samen met Lweis slopen we in het pikke donker richting het dorp en wachtten daar vanaf een afstandje met uitzicht op de uitgang van de ghost tour. Om 22 uur zou de tour afgelopen zijn en zou de rest van de groep naar buiten komen. Zodra we de eerste persoon naar buiten zagen komen renden we als gekken terug door het donker het bos in en wachtten we daar verstopt achter bomen en struiken (bang voor bijtende slangen en spinnen) om de rest van de groep een 2^e ghost tour te kunnen bezorgen. Na enkele minuten hoorden we ze voorzichtig en zacht pratend over het pad naderen. Zinnen als 'ieeh I heard something!' en 'No shut up you fool that was just an animal', kwamen voorbij. Toen ze ons net gepasseerd waren renden we als gekken gillend en tierend achter ze aan. Haha, je had de gezichten van de Chinezen moeten zien, die wisten niet wat hen overkwam. Eenmaal opgewonden en uitgelaten thuis aangekomen kwam er een zorgwekkend zwarte rookwalm uit ons hostel. Lewis, die deze avond zijn 2^e kindertijd beleefde, was door alle opwinding vergeten om de rijst voor het (late) avondeten uit te zetten, met als gevolg een huis vol stinkende rook en een pan zwarte rijst die in de prullenbak gemieterd kon worden. Toch vrij hilarisch. De volgende ochtend zijn we naar het Tasmanian devil park gegaan, waar we de tasmaniaanse duivels van dichtbij konden aanschouwen. Daarna zijn we de gevangenissen in Port Arthur gaan bekijken en hebben we een cruise door de haven gemaakt. Die avond werden we weer afgezet in Hobart en hebben we een afscheidsetentje bij de plaatselijke Vietnameesche cafetaria gedaan (omdat de Aziaten snakten naar wat rijst en garnalen). De volgende dag heb ik al mijn rookkleren uitgewassen en koffiegedronken met Steven en Sven. 's Avonds vloog ik weer naar Sydney waar Renee inmiddels jetlaggend was aangekomen. Erg gezellig om de reis nu samen voort te zetten. Vannacht vliegen we naar Cairns en gaan we op zoek naar het warme weer, de mooie stranden en de lekkere surfdudes ;-).

Knuffel van sas