Om 12.26 uur Nederlandse tijd vertrok ik vanaf oberhausen met de ICE naar Frankfurt. Eerst al een kunst om daar te komen. Gelukkig werd ik door mama gebracht en na wat heen en weer gebrabbel in het half Duits half Nederlands met wat Duitse agenten waar we nou wel of niet mochten parkeren stonden we dan uiteindelijk toch bepakt en bezakt op perron 13. Al die dagen wanneer er weer eens iemand in tranen uitbarstte bij een laatste knuffelmoment heb ik me afgevraagd of er misschien iets mis met mij was omdat ik niet zoveel voelde. Het besef was er gewoon nog niet. Misschien wel omdat ik tot bijna aan het einde toe heb doorgewerkt en tot op de laatste minuut voor vertrek nog dingen aan het regelen was. Maar natuurlijk komen de tranen dan altijd op een moment dat je het er niet mee eens bent en dat iedereen je gapend aankijkt. Want vanaf het moment dat ik mama en Eelke al zwaaiend uit mijn gezichtsveld zag verdwijnen, begonnen de tranen te rollen. Sniffend vroeg ik al sleurend met mijn backpack door het smalle ICE-gangetje aan een vrouw: ‘ist das noch frei?'. En ja er was nog een stoel vrij. Gelukkig had ik op het laatste moment thuis ‘just in case' nog wat zakdoekjes in mijn handbagage gepropt en na een harde snuit en wat vertwijfelde blikken in de coupe, was het dan ook weer over. Natuurlijk had ik me net lekker geinstalleerd toen er een Nederlander en 4 Japanners met hun koffer in de aanslag stonden omdat ze ‘reserviert' hadden. Jippie ik kon de hele rampetam die ik voor een half jaar had ingepakt weer oppakken en verkassen naar een andere plaats. Eenmaal aangekomen op Frankfurt Flughafen en ready to check in bij Asiana Airlines, stond daar lekker ‘cliché' een groep Koreanen heftig discussierend rondom een berg dozen met allerlei soorten tefalpannen en een aantal te groot uitziende koffers. Een meisje had duidelijk de leiding in dit geheel en leek iets te zeggen als:'Oke Pietje, jij pakt die 2 dozen en je koffer, Jan jij die andere 2 en Gerta neemt de rest van het kookgerei en dan zitten we volgens mij wel gebakken bij die kilocontrole zometeen'. Dat leek te werken, want er werd direct gereorganiseerd en de berg met koffers en dozen werd nu netjes getransformeerd tot meerdere kleine stapels koffers en dozen. In het vliegtuig zat ik naast Tim, een aardige Duitse man die het liefste steak met brazilian coffee als ontbijt eet. Hij ging inmiddels voor de 6e keer op zakenreis naar Korea en wist daardoor een aantal nuttige tips te geven. Zoals bijv. Dat je op de boardingkaartjes die ze in het vliegtuig uitdelen altijd een adres van een accomodatie en een telefoonnummer in Korea in moet vullen, omdat je anders een uur lang bomaanslag-gerelateerde vragen naar je hoofd geslingerd krijgt bij het verlaten van het vliegveld. Om 12 uur Koreaanse tijd/5.00 uur Nederlandse tijd kwam ik lichtelijk (lees zwaar) gesloopt aan op Seoul Airport. Nadat ik een buskaartje had gekocht naar ‘moge God weten waar' en stond te wachten bij de bushalte, kwam er een mannetje met witte handschoenen op me afgestruind, die mijn backpack begon te verslepen. Ik was natuurlijk meteen bang dat heel mijn bezit gekaapt zou worden en ik vroeg eerst nog vriendelijk, daarna bijna schreeuwend: ‘NO THANK YOU!'. Later ble? het een soort gratis service te zijn dat je je eigen bagage niet in de bus hoeft te slepen...oeps. In de bus werden we als kleine kinderen gecontroleerd of we onze gordel wel om hadden. Daarna zei de buschauffeur iets in het Koreaans en maakte daarbij een soort buiging die veel weg had van iets als ‘en moge god ons nu verder behoeden'.

Op dit moment verblijf ik in een gezellig koreaans hosteltje met van die (echte?) houten balken als plafond. En ik denk dat ik zo maar eens snel mijn bedje in ga duiken....tot schrijfs!

Kus van sas