In het hostel moet je je schoenen uitdoen als je naar binnen gaat en er wordt aan een tafel op de grond gegeten, jaja met stokjes! In Korea valt eigenlijk niet echt ‘eten' te krijgen en het was de eerste dagen dan ook een beetje zoeken naar iets eetbaars. Brood is er niet echt en de Koreanen prefereren zelf rijst met pittig gekruidde groenten als ontbijt. De aroma's komen je dan ook tegemoet wanneer je ‘s ochtends het metrodeurtje open doet...;-). Op mijn eerste ‘echte' dag in seoul ben ik een groot mooi oud paleis gaan bezoeken. Daar moest ik eigenlijk al bijna gelijk met een Chinees en een Koreaans meisje op de foto. Later die dag bezocht ik een wijkje met veel kunst en antiek. Op het moment dat ik dacht even rustig te kunnen neerploffen op een steen voor een slokje water en een ‘beter-dan-dit-kon-ik-niet-krijgen'-broodje, kwam er een jongeman bewonderend op me afgestruind. Doordat hij gebrekkig Engels sprak vroeg ik me eerst af of ik hem wel goed had verstaan. Maar na wat handgebaren en wat wijzen heen en weer, begreep ik dan toch echt dat hij een stukje van mijn haar wilde hebben. Hij had nog nooit zulk mooi dun blond haar gezien. Toen ik hem vertelde dat het niet ‘totally real' was en hem ervan probeerde te overtuigen dat het dus echt niet de moeite waard was om daar een stukje van te willen hebben, bleef hij beleefd aandringen en zei dat hij er graag wat voor wilde ruilen. Daarna probeerde ik het nog hulpeloos met ‘no scissor' en ‘it is going to hurt'. Maar de man bleef vastberaden staan. Uiteindelijk heb ik maar een haar uit mijn kop getrokken in ruil voor een paar mooie koreaanse kaarten. De man was zo blij als een kind en wist niet hoe hij me moest bedanken. Wat dat betreft voel ik me een beetje alsof ik van een andere planeet kom hier. Ik ben echt de ENIGE met blond haar en dat is waarschijnlijk ook de redden dat zodra ik ook maar ergens binnenstap alle Koreaanse oogjes op mij gericht zijn. Mensen zijn hier wel erg behulpzaam; zodra je ook maar een seconde vertwijfeld met een kaart in je handen staat komt er wel iemand naar je toegesneld om te vragen of ze je kunnen helpen. Zo ook stapte ik op mijn derde dag in seoul met een prulletje in mijn hand de metro uit. De prullenbakken hier zijn nogal schaars, maar toen ik dacht dat ik er eindelijk een gevonden had en aan de bak begon te sjorren, kwam er een man hoofdschuddend aangerend. Met een vriendelijke glimlach maakte hij me duidelijk dat ik het prulletje maar in zijn boodschappentas moest stoppen, dan zou hij het later weggooien. En hop, dat was dat, mijn persoonlijke prullenbak. Later op de markt hoorde ik van een afstandje iemand gillen, wat diezelfde man bleek te zijn. 'Aahh you go zopping?', zei hij met een glimlach van oor tot oor terwijl hij me stevig de hand schudde. Op de markt keek ik trouwens mijn ogen uit. Zoveel kleren, schoenen, babyspullen, toiletartikelen en naaigerei in een ruimte had ik nog nooit gezien. Allerlei moeders lopen heftig gebarend langs de rekken met kleding, terwijl ze kinderen in hun draagzak dragen die eigenlijk te groot zijn om nog gedragen te kunnen worden. Als alle tassen dan volgeladen zijn komen de papa's op hun brommers aangereden. Die brommers hebben een soort rek achterop, waardoor er letterlijk een heel huishouden opgeladen kan worden.

Dag 4 zou een vredige dag moeten worden met veel mooie uitzichten en het beklimmen van het hooste punt van de regio, maar werd uiteindelijk een van de meest stressvolle dagen in mijn leven. Met nog maar 2000 won (= ongeveer 1,5 euro) en een metrokaart met ongeveer hetzelfde bedrag op zak, dacht ik even vlug voor de klim nog wat geld te pinnen om mezelf van 3 extra nachten hostel en eten te kunnen voorzien. Helaas pindakaas! Vanaf de eerste bank ging het al mis: 'Your card is not valid for this transaction'. En bij welke bank ik het verder ook probeerde, de machines bleven mijn pas terugspuwen. Elke bankmedewerker haalde verlegen zijn schouders op, omdat ze niet wisten hoe ze me het in het Engels moesten uitleggen. Toen ik eindelijk een bankmedewerkster zo ver had gekregen om me te helpen probeerden we samen op alle mogelijke manieren geld uit de automaat te trekken. Maar tevergeefs. De automaat had duidelijk geen zin om me van geld te voorzien. Met veel moeite heb ik de vrouw ervan kunnen overtuigen dat het nodig was om de noodlijn van de ING in Nederland te bellen, omdat mijn eigen telefoon hier niet funcioneerde. Toen ik d ING aan de lijn kreeg en de Ernst van de situatie uitlegde,was het enige wat de man aan de andere kant van de lijn kon zeggen:'Hmm, tja dat is raar hij zou het gewoon moeten doen. Ik weet ook niet wat je nu moet doen helaas.' Wanhopig zei ik toen: 'Ja maar dit is toch de noodlijn?! Moet ik de komende 3 dagen dan maar verhongeren op straat?!' Waarop hij antwoordde: 'Ja ho es effe, het is hier 6.45 ‘s morgens en ik ben ook maar van de afdeling verlies en diefstal.' Met trillerige stem hing ik de telefoon op. Daar stond ik dan helemaal alleen, zonder geld en zonder telefoon in een stad waar ik de taal niet sprak...tot ik de geniale ingeving kreeg om met het allerlaatste beetje geld dat er nog op mijn metrokaartje stond naar het meest toeristische gedeelte van seoul af te reizen. Met een allerlaatste sprankeltje hoop stapte ik het 20 verdiepingen hoge gebouw van seoul city bank binnen en stopte mijn pas in een van de machines. Eureka! Met een druk op de groene knop rolden de bankbiljetten eruit. Nog nooit was ik zo blij met een paar stukjes papier...

De volgende dag ben ik alsnog gaan hiken in het Bukhansan park. Echt geweldig om te zien: de Koreanen weten wat een aantal dingen betreft een beetje een karikatuur van zichzelf te maken, zo ook wat betreft wandeluitrusting. Al van meters afstand kon ik ‘s ochtends in de metro onderscheiden wie ging hiken en wie niet. Van wandelstokken tot mechanisch verstelbare rugzakken, van zweetopvangende shirts tot high-tech zonnekleppen, werkelijk alles wat een volleerd wandelaar zich zou wensen bezit de wandelende koreaan. Natuurlijk was ik eigenwijs en nam ik niet de door de lonely planet voorgeschreven bus, maar nam ik in plaats daarvan samen met kuddes koreanen een andere bus. Natuurlijk gingen die Koreanen niet naar de piek die ik wilde bereiken, waardoor ik later eerst nog een andere berg over moest steken, wat me een paar uur extra kostte. Maar wat was me date en hike zeg! Was me er tot nu toe nog niet zo van bewust dat ik misschien wel eens hoogtevrees zou kunnen hebben, maar dat is me na deze helse tocht (waar je je letterlijk langs de afgrond aan metalen hekjes omhoog moest slepen: mam je had doodsangsten uitgeslagen) wel duidelijk geworden. Die dag heb ik een heleboel leuke, lieve en zorgzame koreanen ontmoet die allemaal even geinteresseerd waren. Waaronder een groepje opa's van 70 (!), die zichzelf waarachtig ook dapper langs de rotswanden omhoog wisten te slepen. (zie foto's).

Zo, inmiddels mijn laatste avond in Korea. Veel indrukken opgedaan! Morgenavond vlieg ik naar het hopelijk zonnige Australia!(Jiiihaa).